ساقی بیار باده که خسته است جان ما        در قفس 

سرّی است پر ز درد و فغان در روان ما           مگو به کس              

مطرب بیار ساز و  بیاویز       چنگ و نی        ز بهر ما                        

 رقصیّ وشربتیِّ و طعامی به خوان ما           از هوس

تا شاید این مواهب      پرفیض دوستان         رود به ما                  

انده زدا شود ز رخ غم فشان        ما            و دادرس

خواهم ز بهر جان خود  ازعشق جامه ای      به جان خود                 

شیدای خرقه ای برِ صوفی نشان ما             مندرس

از ماه آفتاب تو کور است     چشم مــا          بسا بسی                    

وز ابروی کمان  تو   خم شد کمان ما            همی زپس 

طی شد خزان عمر ز امّید  بوستــــــان         به مهرگان                  

  در فرقت    روان  گدز دوستــــــــــان ما         زآه بس

طالـع ببین که حبس شده در گلو ز غم         واز فراق                    

فریاد زار بلبل آوازه   خــــــــوان      ما            چون جرس

                        *******

ما در این بادیه مستوجب آفات شدیم                 از خرافات همه بند به طامات شدیم

مسجدو صومعه پرشد ز ریا و تزویر                      سوی میخانه ی پیران خرابات  شدیم

عشق را از هنر عزت نفس آموزیم                     نظم گویان من الذلّة هیهات   شدیم

بذر عشق ار به درون دل ماریشه گرفت               ما همه منتظر بذر مکافــــــات  شدیم

باده خوردیم و بپختیم و  بیفروزیدیم                    گرم در باده و غافل ز مراعات   شدیم

شمع جان سوخت چو پروانه به طرف آتش            راز عشقی که ازو بند  مضرّات شدیم

پاک شد سینه ز ناپاکی ازین آتش عشق             أِنّما یُذهِب  الاشرار ز  خیرات  شدیم

بند از انجمن عشق گسستن نتوان                     که درین مجلس پرانس ضیافات شدیم

جوش می سینه ی ما را زهوا و هو شست          طالع از خیر می و باده طهورات شدیم

                                             *******

گویی که در       پیکار        تقدیر  است  عمرم                              از خون و آه و ناله ها سیر است عمرم

عمری که     خاری در       بصر     می راند مارا                              گویی به روی تیغ و شمشیرست عمرم

بس سخت وجان فرساست این دمهای ناخوش                              با لحظه های بی تو  دلگیراست  عمرم

بگذشت   اندر  کام   ناکامی   ،        جـــــوانی                             اکنون فگار و خسته   و  پیر است عمرم

هرلحظه در خوابی و   کابوسی      گذشتــــیم                              پیوسته اندر  حال   تعبیر    است  عمرم

ساقی چرا رویی نیفکندی به      سومــــــــــان                              اندرمجازات چه تقصیر    است      عمرم

شستم دل   و    هم   دیده را تا روی   بینـــــم                              در غسل و  در  پاکی و تطهیراست عمرم

طالع مگو  با   کس      رموز     عشق   ما  را                               کز راز او   دائم   به  تغییر   است   عمرم